Guðný fæddist í Vestmannaeyjum 1. júní 1935. Hún lést á Ísafold í Garðabæ 25. maí 2025.

Faðir Guðnýjar var Óskar Pétur Einarsson frá Búðarholti í Landeyjum, f. 11. janúar 1908, d. 13. maí 1978. Móðir Guðnýjar var Guðný Svava Gísladóttir frá Arnarhóli í Vestmannaeyjum, f. 11. janúar 1911, d. 25. mars 2001.

Systkini Guðnýjar eru Valgerður Erla Óskarsdóttir, f. 24. maí 1937, d. 16. nóvember 2015, gift Friðriki Ásmundssyni, f. 26. nóvember 1934, d. 19. nóvember 2016, Gísli Óskarsson, f. 19. júní 1939, d. 12. mars 2009, giftur Kristínu Haraldsdóttur, f. 25. september 1938. Rebekka Óskarsdóttir, f. 23.október 1941, d. 26. október 1971, gift Ara Birgi Pálssyni, f. 8. mars 1934, d. 4. febrúar 2001. Sigurbjörg Rut Óskarsdóttir, f. 22. september 1946, gift Atla Einarssyni, f. 21. janúar 1943, yngstur var Einar Óskarsson, f. 7. janúar 1952, d. 24. júlí 2018.

Guðný giftist Páli Sæmundssyni 18. júní 1955. Páll var fæddur í Odda á Reyðarfirði 14. október 1926, hann lést 2. september 2013. Foreldrar Páls voru Sæmundur Sæmundsson skólastjóri, f. að Stóra-Sandfelli í Skriðdal 4. nóvember 1888, d. 10. október 1970, og Ingibjörg Pálsdóttir, f. í Tungu, Reyðarfirði, 24. desember 1902, d. 21. október 1994. Bróðir Páls var Guðlaugur Sæmundsson, f. 7. ágúst 1932, d. 23. nóvember 2018, giftur Ragnhildi Guðmundsdóttur, f. 25. september 1936.

Guðný og Páll eignuðust fjóra syni. Þeir eru: 1) Sæmundur, f. 1955, giftur Ólafíu Margréti Magnúsdóttur, f. 1957, synir þeirra eru: a) Guðni Páll, f. 1978, giftur Bryndísi Geirsdóttur, f. 1981, synir þeirra eru Georg, f. 2011, og Gizur, f. 2017. b) Andri, f. 1984, giftur Sif Hermannsdóttur, f. 1984, börn þeirra eru Eydís, f. 2015, Baldur, f. 2016, og Jökull, f. 2022. c) Brynjar, f. 1987. d) Hlynur, f. 1990, giftur Hönnu Miu Brekkan, f. 1991. Sonur þeirra er Leó, f. 2021. 2) Gísli Pétur, f. 1964, dóttir hans er Inga Antonina, f. 2001. 3) Ingi Kristinn, f. 1969. 4) Páll Svavar, f. 1972. Dóttir hans og Sólmaj Fjorðoy Niclasen, f. 1971, er Majly Helen, f. 2008.

Guðný ólst upp í Vestmannaeyjum. Hún flutti 17 ára til Reykjavíkur þar sem hún vann við ýmis störf. Hún kynntist Páli fljótlega og hófu þau búskap. Guðný og Páll bjuggu sín fyrstu hjúskaparár í Reykjavík en árið 1968 fluttu þau í Garðabæinn og bjuggu þar til ársins 1999 þá fluttu þau aftur til Reykjavíkur.

Útför Guðnýjar fer fram frá Garðakirkju í dag, 13. júní 2025 og hefst athöfnin klukkan 13.

Elsku móðir mín kvaddi þennan heim 25. maí sl. á hjúkrunarheimilinu Ísafold í Garðabæ eftir næstum 90 ára farsæla ævi en hún hefði orðið níræð þann 1. júní. Hún var ekki aðeins móðir mín heldur mjög náinn vinur. Við áttum einstök tengsl, byggð á trausti, hlýju og djúpri væntumþykju. Ég sakna hennar sárt en ég geymi minningarnar í hjarta mínu með þakklæti og kærleika.
Sof þú rótt og sofðu vært,
í skjóli nætur, mjúk og skær.
Minning þín er ljós í myrkri,
hlý og góð og alltaf nær.
Þín var nærver’að eilífu kær,
með orð og bros sem hjarta hlýja.
Þó þú sért nú sofnuð frá,
lifir þú í ást og þögn og lífi.

Ingi Pálsson.

Fyrir rúmri hálfri öld, eða sumarið 1974, kom ég fyrst inn í líf Guðnýjar tengdamóður minnar. Við Sæmundur, elsti sonur Guðnýjar og Páls, vorum ung að árum og áttum allt lífið fram undan. Ég hef grun um að Guðnýju og Páli tengdaföður mínum hafi fundist við heldur ung til að hefja sambúð, ég 17 ára og Sæmi 18 ára, en við höfðum fundið hvort annað og það varð ekki aftur snúið. Guðný reyndist mér sérlega góð tengdamóðir, einstaklega hlý, góð og umhyggjusöm mamma og amma. Synir okkar fjórir nutu þess að eiga góða ömmu og afa sem dekruðu við þá á alla lund. Oftar en ekki var hringt fyrir helgar og spurt „Getum við fengið einn eða tvo lánaðan um helgina“ og var þá átt við ömmudrengina, svarið var ætið „Já takk“. Mér eru minnisstæðar ferðir okkar hjóna erlendis án drengjanna, það var aldrei vandamál að fá pössun. Tengdaforeldrarnir pökkuðu einfaldlega niður í tösku og fluttu heim til okkar í Hlyngerðið. Heimilið okkar var aldrei í betra standi en þegar Guðný var búin að dvelja þar um stund, þar sem hún var kattþrifin og snyrtipinni fram í fingurgóma, allt sem sagt í röð og reglu þegar við komum heim.
Nú er komið að kveðjustund, elsku Guðný mín. Takk fyrir alla hlýjuna, velvildina, umhyggjuna og allar minningarnar, þær sitja svo sannarlega eftir í hjörtum okkar. Hvíl þú í friði, elsku Guðný.

Ólafía Margrét.

Fyrir rúmri viku kvaddi elsku amma mín þessa jarðvist, 89 ára að aldri. Hún var mér einstaklega kær og í miklu uppáhaldi, allt frá því því að ég var ungur drengur. Bestu stundirnar voru þegar við áttum rólega stund saman, bara við tvö. Amma var svo hlý, skemmtileg og góð, og alltaf tilbúin að gefa af sér.
Sem drengur var fátt betra en heimsókn til afa og ömmu, hún sagði mér sögur úr Vestmannaeyjum og bakaði pönnukökur fyrir mig eins og hún hafði gert fyrir afa sinn og ömmu frá því að hún var 10 ára eyjapæja. Amma og afi voru hagsýn og atorkusöm. Þau byggðu húsin sín og bjuggu í haginn af áræðni. Afi lauk prófi í rafmagnsverkfræði frá þýskum háskóla og vann hjá Rafmagnsveitum ríkisins nær alla starfsævina. Amma vann í húsgagnaverslun og ég hugsa að hún hafi verið dýrmætur starfsmaður, ábyrg sem hún var, vingjarnleg og glöð. Hún minntist tímans í versluninni með hlýju en eftir að börnunum fjölgaði kaus hún að sinna heimili og fjölskyldu. Það gerði hún af alúð og metnaði og bjó fjölskyldunni gott heimili þar sem þau afi ólu upp fjóra dugandi menn. Amma undi sér hvað best í garðinum og brátt varð garðurinn á Sunnuflöt himneskur reitur þar sem við lékum okkur í krikket, borðuðum kökur og nutum lífsins. Grænu fingurnir hennar ömmu byggðu upp lystigarð, fullan af litríkum blómum og vel klipptum runnum. Í minningunni var grasið grænast (og alltaf nýslegið) í garðinum hjá ömmu. Alla tíð var eitt blóm sem stóð hjarta hennar næst, það var Vestmannaeyjarbaldursbráin.
Við bræðurnir vorum heppnir þegar þau afi fluttu í Brekkugerði; þá gátum við kíkt við hvenær sem var. Heimili þeirra var alltaf svo notalegt og hlýlegt og amma gestrisin, smekkleg húsmóðir, snyrtipinni og fagurkeri. Þegar ég horfi á gamlar myndir af henni sem ungri konu líkist hún kvikmyndastjörnu; svo glæsileg var hún. Fermingargjöfin frá ömmu og afa var ógleymanlegt ferðalag til Þýskalands, ásamt Inga og Palla. Við keyrðum víða um landið og nutum þess að skoða okkur um. Ég og amma alltaf í aftursætinu með ýmist Inga eða Palla. Karlarnir keyrðu. Upp kom sú hugmynd að keyra til Frakklands í einn dag en einhvers staðar tókum við ranga beygju og enduðum í Belgíu.
Í litlum bæ við Rínarfljótið gistum við í nokkra daga, fórum út að borða á kvöldin og skoðuðum bæinn. Ég man sérstaklega eftir því kvöldi þegar við fundum ömmu og afa innst í lítilli kjallarakrá, dansandi vangadans við gamla þýska slagara. Þó að árin liðu hélt samband okkar áfram að vera náið og dýrmætt. Við áttum margar góðar stundir saman yfir kaffibolla þar sem við ræddum um lífið og tilveruna. Amma var vel að sér, fylgdist með samfélagsmálum og hafði skýrar skoðanir. Menntun skipti hana miklu máli og hún hvatti okkur bræðurna alltaf til að halda áfram í námi – enda ólu þau afi og amma upp fjóra drengi sem allir menntuðu sig til háskóla. Amma var sönn fyrirmynd: hlý, skemmtileg og greind. Hennar verður sárt saknað.
Hvíl í friði, elsku amma mín.

Guðni Páll Sæmundsson.

Amma kvaddi heiminn 25. maí síðastliðinn, viku fyrir 90. afmælisdaginn. Guðný Óskarsdóttir, kölluð Dúdú í æsku, var eina amman sem ég þekkti. Sama hvað hún tók sér fyrir hendur gerði hún hlutina alltaf vel; heimilið, garðurinn, vinnan og bíllinn voru alltaf til fyrirmyndar, en það að hafa alið upp tannlækni, hagfræðing, viðskiptafræðing og lækni segir sambærilega sögu.
Ég man vel eftir að hafa heimsótt ömmu og afa í Sunnuflötinni og svo í Holtsbúðinni áður en þau fluttu í Brekkugerðið, sem er í næstu götu frá æskuheimili mínu. Samband okkar óx við þann flutning og þá sérstaklega samband mitt við ömmu. Dag eftir dag heimsótti ég Brekkugerðið og það sem tryggði ást mína í hennar garð var hversu indæl hún var, hversu fallega nærveru hún hafði og hversu vel við náðum saman. Við unnum saman úti í garði, fengum okkur jólaköku, horfðum á Glæstar vonir eða eyddum kvöldstundum í sófanum horfandi á línulega dagskrá. Frá 10 ára aldri til dagsins í dag fannst mér ekkert athugavert við að segja að amma mín væri besti vinur minn. Þegar ég nefndi við hana að ég hygðist biðja um hönd kærustu minnar gaf hún mér giftingarhring afa – og þegar við Hanna Mia hugleiddum í hvaða kirkju við skyldum giftast kom annað ekki til greina en að giftast í Fríkirkjunni í Reykjavík, einfaldlega vegna þess að afi og amma giftust þar einhverjum 66 árum áður. Páll Sæmundsson var án efa sálufélagi hennar. Í samtali við ömmu fyrir tveimur árum lýsti hún afa sem skapgóðum og rólegum manni sem var bráðvel gefinn. Eitthvað fyrir 18 ára aldur flutti hún til Reykjavíkur frá Vestmannaeyjum og kynntist afa fljótlega eftir það. Það kom mér á óvart að heyra að hún hefði verið trúlofuð öðrum manni fyrir afa, manni að nafni Guðni. Hún lýsti honum sem ágætum strák á hennar aldri sem hún dansaði við á dansleikjum, en sleit sambandinu áður en hún flutti frá Eyjum.
Fólk leynir alltaf á sér og þar á meðal amma mín. Þegar ég hóf gítarnám kom ég með gítarinn til hennar. Hún mundaði hljóðfærið, sem hún hafði ekki gert í marga áratugi, og byrjaði að spila hin og þessi grip eins og hún hefði engu gleymt. Oddgeir Kristjánsson hafði kennt henni á gítar í æsku og spiluðu þau saman í samkomuhúsinu fyrir framan fullan sal. Eftir að hann hafði kennt henni allt sem hann gat flutti hún sig yfir á píanó. Áður en langt leið fórst sá kennari í flugslysi milli lands og Eyja, en hún sagði að helsta eftirsjá sín væri að hafa aldrei lært almennilega á píanó. Við amma mín vorum miklir mátar. Ég átti auðvelt með að segja ömmu hvað mér þætti vænt um hana og hún tók undir það hversu voðalega skemmtilega við hefðum náð saman. Daginn sem við Hanna Mia giftum okkur sagði hún að ég væri einfaldlega bestur í heiminum. Þó að ég taki kannski ekki heilhuga undir það áttum við amma mín eitt besta samband sem hægt væri að óska sér. Ég sakna þín amma mín, ég elska þig af öllu mínu hjarta og ég mun alltaf hafa þig í hjartastað. Hvíl í friði.

Hlynur Sæmundsson.