Þrjú tonn af hreinum elegans

Mjaðmir eru dálítið eins og dyggðirnar samkvæmt Platón. Þær eru bestar þegar þær eru meðalhóf tvennra öfga. Engar mjaðmir eru lítt freistandi. Séu þær of miklar að umfangi fer það að valda nokkrum vanda.

Og ég ætla að halda því fram að bílar séu með mjaðmir. Mér er alveg sama hvað bílaáhugamenn segja um þá fullyrðingu. Enn minna máli skiptir álit læknanna sem rannsakað hafa anatómíu mannsins í bak og fyrir.

Það er nóg að aka á eftir GLE úr smiðju Mercedez-Benz til þess að skilja og átta sig á því að fullyrðing mín á við rök að styðjast.

Það sem meira er; á fyrrnefndum bíl er að finna þann eftirsóknarverðasta mjaðmabúskap sem hugsast getur. Brettakantar og hjólaskálar sem mynda nær fullkomna heildarmynd. Og þar skiptir samspil við afturhlera og stuðara auðvitað máli. Þetta er rétt eins og með gullinsniðið.

Hlutfallið milli summu stærðanna sem í hlut eiga og stærri tölunnar er jafnt hlutfallinu milli stærðanna. Þetta er auðvitað nær óskiljanlegt, en maður skilur það þó þegar maður sér það. Það skildu arkitektar miðalda (en eftirmenn þeirra hafa augljóslega týnt þekkingunni einhvers staðar á leiðinni), en af einhverjum ástæðum hafa hönnuðirnir hjá Mercedes Benz viðhaldið og varðveitt hana, þ.e. þekkinguna.

Mjaðmirnar, sem ég leyfi mér að kalla svo, skipta miklu fyrir heildarútlit bílsins.

Sömu mjaðmahnykkir

Mér finnst að síðasta kynslóð GLE, sem ég fjallaði um með ítarlegum hætti fyrir sléttum fimm árum, hafi komist ansi nærri þessu og þar náðu mjaðmirnar sinni þrælgóðu mynd og ekki hefur verið hróflað við þeim í nýjustu útfærslu. En nú hafa breytingar verið gerðar á ytra byrði bílsins, aðallega framhlutanum, og hinu innra sem gleðja augað og taugarnar sem tengja upplifun okkar við þær stöðvar í framheilanum sem auka á ánægjutilfinninguna. Er þá ótalið hvað gert hefur verið til þess að styrkja aksturseiginleika og afl sem vissulega felur í sér talsverða framþróun.

Progressive er málið

Verð og gæði og útbúnaður fer að sönnu alltaf saman þegar kemur að bílakaupum. Grunntýpa bílsins, svokallaður PURE, kostar 15 milljónir. Þar er um afar vel búinn bíl að ræða. En fyrir 1,2 milljónir má uppfæra tækið í Progressive sem verður að teljast freistandi þegar litið er til þess sem því fylgir. Þar má meðal annars nefna 360° myndavél og bílastæðapakka, AIRMATIC-loftpúðafjöðrun sem gerir alla upplifun mýkri og meira afgerandi, ekki síst þegar bíllinn er að éta beygjur á mikilli ferð.

Þá eykst dráttargeta bílsins úr 2.700 kg í 3.500 kg sem er ótvíræður kostur ef fólk vill draga þung hjólhýsi svo dæmi sé tekið, upp og niður skæðustu brekkur þjóðvegarins.

Ekki gerviþægindi

KEYLESS GO-lyklakerfið fylgir einnig Progressive en því fylgir meðal annars handfrjáls opnun á skotthlera og þótt því hafi verið haldið fram að í því felist svokölluð gerviþægindi, þá er það einfaldlega ekki rétt.

Ég verð einnig að viðurkenna að akstursaðstoðarkerfið sem fylgir Progressive er aðdáunarvert. Lengi vel hafa þessi kerfi verið eins og á hálfgerðum hestvagni og gripið með nokkuð hastarlegum hætti og alls ekki „náttúrulegum“ en eftir því sem tækninni fleygir fram verður inngrip bílsins mýkra. Benz-menn hafa raunar sagt að þessi kerfi séu skref í átt að sjálfstýringu og það má til sanns vegar færa. Kannski mun þess konar stýring taka yfir einn daginn, án þess að við tökum eftir því. Slík þróun ætti þá helst heima í skáldskap Orwells!

Fleira mætti sannarlega tiltaka í þeirri viðleitni að færa rök fyrir því að 1,2 milljónir séu lítið fé, svona milli vina. En þar má auðvitað einnig nefna 13 hátalara frá Burmeister sem svínvirka. Það þarf ekki að fjölyrða um hvaða músík öskrar á slíkan búnað. En það má láta hugann reika.

Fyrir 1,3 milljónir til viðbótar við Progressive-pakkann má svo skjóta sér í Power-útfærsluna. Þar er stigið skrefið enn lengra. Þá er bíllinn kominn á 21” AMG-felgur. Uppfærsla fylgir á áklæði, bæði á sætum og í mælaborði, panoramic-sólþak fylgir og mjúklokun á hurðum og þannig mætti áfram telja.

Hröðun og ekki hröðun

381 hestafl í bíl eins og þeim sem hér um ræðir er talsvert. Um það er ekki deilt. Hins vegar verður að viðurkennast að þeir sem vanir eru kraftmiklum rafbílum þurfa að setja sig í dálitlar stellingar þegar reynt er að temja skepnu eins og GLE. Eiginleikar hreins rafmagns og svo tengiltvinn-tækninnar eru gjörólíkir. Þeim sem aka um á hreinu rafmagni og skipta yfir í tvennuna finnst stundum eins og þeir séu komnir á kraftminni bíl. Það er alls ekki alltaf staðreyndin, en viðbragðið er hægara. Það er ekki endilega ókostur. Það er einfaldlega annar karakter.

Aðgengið frábært

Maður veit það ótvírætt þegar maður sest inn í Mercedes-Benz, hvert maður er kominn. Það er svipað og að tylla sér niður í Eldborgarsalnum. Hann sker sig úr. Persónueinkennin eru ljós.

Ég hef á stundum klórað mér í kollinum yfir tæknimálum í þessum bílum. Stirðbusaleg stjórntæki þegar kemur að hljóði, vegaleiðsögn og annað slíkt hefur ekki alltaf verið á pari við það sem manni hefur þótt best finnast hjá öðrum framleiðendum.

En hér hefur gangskör verið gerð í þeim efnum. Það á við um símastýringu í stýri, aðgengi að afþreyingu og hvernig maður skiptir t.d. milli útvarps og bluetooth-afþreyingar. Þá er mun mýkra yfirbragð á því þegar maður vill hækka og lækka í tónlist (eða viðmælendum) í stýri þar sem einskonar rennisleði er til staðar. Hann virkar mun betur en áður.

Í miðstokknum er sem fyrr það sem Benz kallar „snertiborð“. Ég hef oft eldað grátt silfur við þennan búnað í prufuakstri en annaðhvort er það aukin þjálfun af minni hendi, eða framþróun tækninnar sem veldur því að að þessu sinni lék þetta borð í höndunum á mér. Það er ótvíræður kostur.

Flennistór snertiskjár sem teygir sig frá vinstri síðu ökumanns og yfir miðjustokkinn er ekki aðeins tilkomumikill og gefur bílnum sportlegt og nýaldarlegt yfirbragð. Hann er einnig aðgengilegur og vel hannaður þannig að maður getur bæði breytt ásýnd hans eftir þörfum en einnig kallað fram allar helstu upplýsingar sem þörf er á á hverjum tíma. Hvort sem það varðar stöðuna á ökutækinu sjálfu, þeim þægindum sem það býður upp á eða tengist þeirri afþreyingu sem leidd er í gegnum Burmeisterinn á hverjum tíma.

Sprengihreyfillinn lifir

Ég hef lengi verið ötull talsmaður rafvæðingar bílaflotans. Hún hefur riðið yfir og á áratug hefur gríðarleg framþróun orðið með endalausu af spennandi möguleikum þegar kemur að því að aka um á hreinasta orkugjafa veraldar, þeim sem íslensku fallvötnin færa okkur í stórum stíl. En dauða sprengihreyfilsins var fullhratt spáð. Jeppi með 100 km drægni og þá spennandi og góðu kosti sem finna má í bíl á borð við GLE gerir það að verkum að þetta er spennandi valkostur fyrir marga. Það eina sem gæti drepið drauminn um GLE eru óðir stjórnmálamenn sem telja að með skattlagningu og ofurtollum sé hægt að bjarga heiminum frá loftslagsbreytingum.